Helaas zijn de cd’s van Pierce Pettis slechts mondjesmaat te vinden in onze Lage Landen. Onbegrijpelijk, omdat ik niet alleen bij mezelf een voorliefde voor introverte muziek herken. Een artiest als David Munyon doet het hier bijvoorbeeld wel relatief goed, terwijl die zich eveneens bedient van subtiel gestileerde en introverte songs. Daar waar Munyon’s enthousiasme voor de Heer soms storend werkt, weet Pettis zijn spirituele kant op respectvolle wijze vorm te geven. Zelf ben ik volstrekt atheïstisch, maar ik accepteer zondermeer de subtiele manier waarop Pierce Pettis zijn levensfilosofie uitdraagt. Ik ervaar That Kind of Love niet als een gemakkelijk album, en pas na intensieve luisterbeurten openbaart het zijn schoonheid. Het album heeft een relatieve lange periode van voorbereiding gehad. Selectie van de juiste songs voor dit album was het resultaat van een natuurlijk groeiproces, zoals deze man uit Alabama zelf aangeeft. Pettis’ lyrisch getinte poëtische teksten kennen als vanouds een zelfde organische vloeiende stijl. De productionele lijn is subtiel doorgetrokken naar een rauwer geluid, iets wat zijn muziek uiterst ten goede komt. De muziek en de teksten van Pettis zijn als altijd warm en intens.

Ongedwongen menselijke betrokkenheid met een diepere intensiteit zou ik de gevoelsmuziek van Pettis willen formuleren. Inspiratie haalt hij uit zijn directe omgeving. Haarfijn weet hij vooral de positieve elementen van de mens en zijn gedragingen te belichten. Liefhebbers van zijn vakmanschap kunnen dan ook beslist niet om dit 9de album heen. Op de eigen songs na covert hij Pastures of Plenty van Woody Guthrie, en Talk Memphis van Jesse Winchester. Qua klankkleur zit Pettis als singer songwriter op het ideale evenwicht tussen folk en blues, te donker voor folk, te licht voor blues. Exact de juiste blend tussen beide authentieke lijnen valt te beluisteren. Hopelijk gaat de distributie van That Kind of Love in ons land voortaan met meer beleid (kwaliteit voor kwantiteit), en kunnen we naast deze laatste klasse plaat ook zijn ouder werk eenvoudiger verkrijgen. Ongetwijfeld zal dit voor zijn vroegste werk nog wat voeten in aarde hebben, maar een plaat als Chase the Buffalo (uit 1993) klinkt nog geen moment gedateerd. Pettis heeft al verschillende keren opgetreden in the U.K., alleen dat laatste stukje het kanaal over schijnt er om de een of andere duistere reden niet in te zitten. Wie weet komt daar vanaf 2009 verandering in. Vanaf eind januari is deze schitterende release beschikbaar.

 

SMP